Ένα όνειρο που είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίς και που έφτασε η στιγμή να πραγματοποιηθεί.
Όταν άρχισα να σκέφτομαι για το τι όνομα θα του δώσω, το μόνο που ήξερα είναι ότι το όνομα αυτό ήθελα να σημαίνει κάτι ξεχωριστό για εμένα. Και τότε ανέτρεξα κάποια χρόνια πριν…
Θυμήθηκα τις δικές μου τρυφερές στιγμές, το πρόσωπο της δικής μου νηπιαγωγού, τα παιχνίδια με εκείνους τους πρώτους μου φίλους. Και άκουσα μια φωνή να μου ψιθυρίζει..
“Θυμάσαι εκείνη την μικρή φωλίτσα στην άκρη του ουρανού; Ξέρεις, εκεί που τα φτερά σου πρωτοάνοιξες και ένα ταξίδι άρχισες στον κόσμο του παιχνιδιού, της φαντασίας, της δημιουργικότητας;”
Τα Σπουργιτάκια!!
Μα ναι! Πως δεν το είχα σκεφτεί.. Δίχως να χάσω καιρό σχεδίασα μια ταμπέλα με δύο σπουργιτάκια και την τοποθέτησα στην παλιά μονοκατοικία των γονιών μου. Ένα σπίτι όπου φώλιαζαν οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων, είχε γίνει πια ένας τόπος συνάντησης κάποιων άλλων παιδιών.
Σε όλα εκείνα τα παιδιά θα ήθελα να τους πω ..
“Όταν η μαμά και ο μπαμπάς από το χέρι σε κρατούν και από την πόρτα του σπιτιού για λίγο απομακρυνθούν, μια άλλη πόρτα μπροστά τους θα δουν, με δύο σπουργιτάκια από ψηλά να σε κοιτούν, τότε εκεί πες τους να σταθούν!”
Άκου! Ένα γλυκό κελάηδισμα σε καλεί κοντά του.. Χαλάρωσε για λίγο τα ματάκια και άφησε την μελωδία αυτή να σε οδηγήσει.. Τα βήματά σου ας είναι απαλά γιατί μια διαδρομή ανάμεσα από λευκά συννεφάκια θα ακολουθήσει και μη φοβάσαι!
Μια αγκαλιά μπροστά σου θα αντικρύσεις, τα μάτια σου αμέσως σαν θα ανοίξεις!
“Τα Σπουργιτάκια” θα είναι εκεί, παιχνίδι και γνώσεις να σου προσφέρουν με χαρά, αρκεί να το θελήσεις.
Με Εκτίμηση,
Γεωργακοπούλου Μαρία